Koue tone warm harte

Verdwaal in die Sneeuberge

Ek het tot vandag toe, (waar daar slegs 153 dae van 2021 oor is), vir niemand vertel van die verdwaal en wat een ysige nag in die Sneeuberge gebeur het nie.

Daar was nog nie sneeu op die berge nie, maar die winterkoue was alreeds goed op pad. Ek het laatmiddag langs die pad ’n skeur in ’n rotswand raakgesien wat as windskuiling vir die nag kon dien. 

Ek het daardie gebedstaptog van 306 km (dubbel 153 km) in gehoorsaamheid sonder my tent of my warm slaapsak aangepak. Ek het geglo dit was hoe God wou hê dat ek daardie pad moes bewandel. Daardie tweede aand was dan ook die laaste van die 10-dae tog wat ek buite sou slaap. Die vorige aand het ek na ’n skouspelagtige donderstorm in die natgereënde veld tussen groot plasse water oorgeslaap. Daar van die vallei af het ek ’n verkeerde afdraai geneem en vir die res van die dag die berge in- en opgestap.

Op daardie snerpend koue aand het ek al my klere bo-oor mekaar aangetrek en onder die bivvie-seiltjie in die rotsskeur ingekruip. Ek het ’n rukkie geslaap, maar later die nag weer opgestaan en aangestap om te sien of daar nie iewers bietjie meer skuiling teen die vriesende winde was nie. Uit pure moegheid het ek later teen ’n plaashek gaan sit en weer aan die slaap geraak.

Ek het wakker geword van my lyf wat onbeheersd ruk en bewe. Dit was ysig koud en dit het gevoel of my voete besig was om in my tekkies op te vries. Vir die eerste keer in 19 jaar se ekstreem staptoestande was daar ’n noodsituasie. Ek moes iets doen om te verhoed dat my tone letterlik afvries. Die tekkies waarmee ek gestap het, het geen beskerming teen die wind en die koue gebied nie.

Met stokstywe hande het ek bibberend my rugsak se bande losgetrek. Ek was in die stikdonker op soek na iets wat ek al vir jare in my rugsak saamdra en nog nooit nodig gehad het om te gebruik, tot daardie nag nie.

Dit was ’n present wat ek op ’n gebedstaptog in Nieu-Zeeland by iemand gekry het. Die bedoeling was om dit daar op die berge in die sneeu te gebruik. Dit was gelukkig toe nie daar nodig nie. Dit kon slegs een keer in ’n noodsituasie gebruik word; en daardie oomblik het na14 jaar aangebreek.

Ek het die klein plastieksakkie uitgehaal en die oopgemaak. Daar was heel moontlik ’n vervaldatum maar ek kon maar net hoop dat die toonverwarmers nog sou werk. Om dit te aktiveer moes die seël oopgebreek word deur die flappie op die gomkant af te trek. Daarna vind ’n chemiese reaksie plaas wat die klein plat kussinkie vuurwarm verhit. Dit word dan teen jou kous onder jou tone vasgeplak word.

Hierdie toonverwarmers se gom was al opgedroog en ek het getwyfel of dit na al die jare nog sou werk. Ek het dit onder my tone van beide skoene ingeskuif en van pure koudkry weer begin aanstap.

Die dag het begin breek en die ryp op die gras het wit weerkaats. Ek het tree vir tree die hitte onder my voete begin voel. Die toonverwarmers het begin werk. 

Daardie staptog het ’n grootse impak op my gehad, en ek het baie van God in daardie 10 dae geleer. Die getuienis wat daaruit gekom het, het baie mense baie diep aangeraak.

Alhoewel ek tot vandag toe, vir niemand vertel het, wat daardie ysige nag in die Sneeuberge gebeur het nie, het God alles gesien. Hy het in mense se hart gewerk om my weer te bedien met die volgende uit Sy Vaderhart:

• Iemand het uit een deel van die land geskryf en my daarvoor bedank dat sy in die gees kon saamstap – “sonder die koue en uitdagings”. Sy kon vanuit ’n genadespasie saam leer om God beter te verstaan, te hoor en te sien. Dit was vir my kosbaar en ek het God gedank dat ek in daardie vreeslike koue iemand anders kon bemoedig en bedien. Al was dit net vir daardie een persoon se onthalwe dat ek so koud gekry het, was dit die moeite werd.
  
  
• Nadat ek tuisgekom het van daardie gebedstaptog, het daar ’n pakkie vanuit ’n ander deel van die land by my aangekom. In die pakkie was ’n paar skaapvel pantoffels met ’n boodskap: “Jy wat so bereid is om die skoene van  bereidheid vir die evangelie aan te trek het soms sagte sole nodig om moeë voete te verkwik. Hierdie slippers het my dadelik aan jou laat dink. Skaapwol aan die voete wat herinner aan Vader wat die Herder is en ons as skape wat Sy Stem ken en volg … Ek stuur vir jou Warm-Voete.” Sy was nie seker watter grootte skoen ek dra nie, toe vat sy ’n nommer 13. Ek dra ’n nommer 13 skoen. Dit pas perfek.

Die ysige nag in die Sneeuberge … God het dit alles gesien!
Die oë van die HERE is op die regverdiges, en sy ore tot hulle hulpgeroep. (Psalm 34:16)